"Een plek voor Pierrot" van Hélène Médigue: "Mijn film is gebaseerd op de band die mensen verenigt"

Pierrot, 45, is autistisch en woont in een verzorgingshuis. Vastbesloten om hem een ​​waardig leven te geven, neemt zijn zus Camille hem in huis en gaat op zoek naar een plek die past bij zijn anders-zijn. De weg is lang, maar het belooft een nieuw leven, waarin iedereen zijn plek zal vinden. Dit is de samenvatting van de speelfilm geregisseerd door actrice, schrijfster en regisseur Hélène Médigue. Deze laatste, wiens broer autistisch is, zette zich in voor deze zaak door in 2019 de vereniging Les Maisons de Vincent op te richten, bedoeld om autistische volwassenen te ontvangen. Het eerste tehuis opende in 2021 in Mers-les-Bains. In datzelfde jaar werd ze benoemd tot Ridder in de Orde van Verdienste. Interview.

In tegenstelling tot wat je misschien zou denken, is dit geen film over autisme...

Precies. Ik wilde helemaal geen film over dit onderwerp maken. Ik behandelde deze thema's al in mijn eerste film, ik publiceerde 15 jaar geleden ook een verhaal met Flammarion, Entre deux vies , ik ben de oprichter van de vereniging Les Maisons de Vincent... Ik wilde verder met iets anders. Het thema van de film is mantelzorgers. En het gaat nog verder: ik wilde een film maken die gaat over verbinding en verschil. Verbinding is wat ons samenbrengt, schouder aan schouder staat, elkaar leert kennen en elkaar helpt. Het is uiteindelijk wat ons allemaal drijft. De vraag naar de grenzen van deze verbinding komt ook aan de orde: op welk punt zijn we los van onze verbondenheid?

Heb je inspiratie gehaald uit je privéleven?

Wat de film laat zien, heb ik daadwerkelijk meegemaakt met mijn autistische broer. Het personage Pierrot daarentegen heeft niets te maken met de persoonlijkheid van mijn broer Vincent. Mijn broer bracht me zijn waarheid, en die vormde mijn manier van kijken naar de wereld, maar ook mijn aanpak van mijn werk. Ik wilde een verhaal creëren rond de verbinding door de terugkeer van een andere man in het leven.

Hoe heb je de twee hoofdrolspelers geselecteerd?

In mijn ogen was er maar één acteur in Frankrijk die de rol van Pierrot kon spelen: Grégory Gadebois. Hij belichaamt perfect de zintuiglijkheid, de tijdelijkheid, het kinderlijke aspect: dat is alles wat ik wilde laten zien. Hij is een organische acteur. Met Marie Gillain, die Camille speelt, hadden ze al samen gespeeld in Les Choses simples . Marie heeft me verrukt, ze is een echte actrice, en God weet dat ik het niet makkelijk heb met mijn acteurs! Ik vroeg ze om een ​​reeks van toestanden te doorlopen die niet makkelijk waren, het vergde van hen dat ze zich echt moesten overgeven.

Muziek speelt een belangrijke rol in deze speelfilm. Is het symbolisch?

De film is zeer muzikaal en integreert vanaf het begin van het scenario "Pierrots lied", dat het verhaal accentueert. Ik heb gekozen voor Ce n'est rien van Julien Clerc, dat vergankelijkheid symboliseert. Alles gaat voorbij... We gaan allemaal door schaduw en licht. Voor mij was dit lied een voor de hand liggende keuze, het is therapeutisch voor Pierrot op het moment dat hij de invasie van zijn problemen ondergaat. Ik wilde ook een lied kiezen dat ons samenbrengt, dat een beroep doet op ons collectieve geheugen.

Welke boodschap wilde u overbrengen?

Ik wilde de film niet reduceren tot autisme, mijn eigen verhaal of een beperking. Ik wilde juist ingaan op de ervaringen met verschillen, in relatie tot de evolutie van onze samenleving: de mentale last van mantelzorgers, solidariteit, de krachtige zoektocht naar aangepaste oplossingen om betekenis en de plaats van ieder mens te vinden. Ik wilde het dagelijks leven van mantelzorgers belichten. En hoe ik de moeite van mijn personages om in hun tijd te leven kon overbrengen. Dat was mijn doel.

> Door Hélène Medigue. Met Stéphane Cabel, Met Marie Gillain, Grégory Gadebois, Patrick Mille... 1u39. Dramatische komedie. Onze mening: 4/5.